پايگاه خبری پرستاران عدالت خواه ایران

نقد پذیر باشیم

برگرفته از مقاله : علیرضا عطایی

بخش اول.............. 

: گاهی از نوشتن می‌ترسم. ترس از نوشتن و به نقد کشیدن و آیینه‌وار از مشکلی و مشکلاتی سخن گفتن، مربوط به زمانی است که یک رفتار نامناسب اجتماعی را به رخ اجتماع می‌کشی و آن وقت بخشی از آن اجتماع، انتقاد را متوجه خود می‌داند.

کم نبوده و نیست اتفاق‌ها و نمونه‌هایی که در قالب فیلم، داستان، نوشته و بویژه خبر و… گزارش رسانه‌ای به انتقاد از یک رفتار و رویه در قشری از جامعه پرداخته شده و از فردای انتشار نقد دلسوزانه، آن قشر آماج حملات خود را روانه منتقدان کرده است.

این در حالی است ما که درون حرفه‌ و صنف خود قرار داریم، هنگام حرف زدن و بحث کردن درباره انتقادپذیر بودن یا انتقادناپذیر بودن ، از کم‌طاقتی در پذیرش نقدها و زیر ذره‌بین رفتن عملکردها داد سخن می‌رانیم و آنگاه که البته نوبت خودمان می‌شود و کسی یا کسانی حتی به محترمانه‌ترین وجه از ما انتقاد میکند، از همه کم‌طاقت‌تر نشان می‌دهیم.

این تناقض در حرف و عمل، نکته‌ای است که در بسیاری مواقع از آن غافلیم و بعد از خودمان می‌پرسیم که چرا فلانی انتقادپذیر نیست؟

این تناقض موجب می‌شود و شده است که در‌های نقد منصفانه را به روی خود ببندیم و بسیاری ازنقادان واهمه داشته باشند؛ واهمه‌ای که ناشی از فشار افراد نقدناپذیر است.

شاید شما هم شنیده‌اید یا خوانده‌اید که چگونه با نشان دادن یک نقد کوچک از فلان سازمان بسیاری از مسئولین و بویژه بزرگان آنها با صدور اعلامیه و اطلاعیه هرگونه نقد و انتقاد و هرگونه کم‌کاری یا اهمال را از خود دور می‌دانند و مدعی می‌شوند که انگ کم‌کاری و اهمال‌ یا خلاف به هیچ کدام از مسئولین آن سازمان نمی‌چسبد، اما کیست که نداند در هر قشری و صنفی هستند آدم‌هایی که باید نقد شوند و باید عملکردشان زیر سوال رود.

بیایید کمی با اغماض بیشتر به خودمان نگاه کنیم و خودمان و اعضای گروهمان و صنفمان را از هرگونه خطایی مبرا ندانیم. بیایید فارغ از حرف‌های زیبا، اگر به ما گفتند که فلان جای کارمان ایراد دارد یا فلان فرد از همگروهان صنفی ما فلان خطا را مرتکب شده، پیش از هرگونه تکذیب و دفاع کورکورانه، از صحت و سقم آن مطلع شویم و اگر انتقاد را درست دیدیم، آن را بپذیریم.

نصیری _ ارومیه

۴ مهرماه ۹۴