پايگاه خبری پرستاران عدالت خواه ایران

پرستاران در ايران

پرستاران در ايران با دستمزد ناعادلانه و عدم جایگاه شغلی روبرو هستند. همين موضوع عملکرد آنرا چنان پرمخاطره کرده است که برای طبقه فرادست وزارت بهداشت غيرقابل درک هست. تجربه نشان داده است که وقتی مشاغل کلیدی یک جامعه ثبات نداشته باشد عوارض اجتماعی آن برای جامعه هزينه های گزاف دربردارد ...........

 هم اکنون جایگاه شغلی و دستمزد عادلانه مهمترين مطالبه پرستاران ايران است. عنصر سومی که بعنوان درد بی درمانی خود را برای پرستاران نمايان کرده و در حال رشد هست، موضوع "خود ستیزی" است. امروزه "عدم وجود ارق حرفه ای پرستاران" در ايران بعنوان يکی از اصلی ترين مشکلات این صنف به شمار می آيد . مشکلی که به سادگی حل نخواهد شد. زيرا مناسبات اداری وسازمانی بيمار وزارت بهداشت با درنظرگيری سياست های "تمکین بی قید و شرط" که اولويت را نه به توان و دانش حرفه ای و شایستگی، بلکه به سکوت و محافظه کاری می دهد ،ديگر سخت است که بتوان براحتی مشکل "صنف فروشی "را رفع کند. از طرف ديگر بخش خصوصی که توان ايجاد رقابت رادارد، بيشتر متمايل به تجارت است.

 با وجود سه مسئله دستمزد ناعادلانه و عدم جایگاه شغلی بعلاوه خود ستیزی گسترده در پرستاران موارد زير راهم بايد به اين سه مشکل فوق اضافه کرد تا به عمق بحرانی که پرستاری در آن غوطه ور است، آگاه شد؛

۱-فقدان تجربه عملکرد تشکیلاتی.

 ۲- مهار پتانسيل عظيم پرستاری توسط سازمان صنفی پرستاران. 

 ۳- حساسیت وزارت بهداشت به ارتقاء جایگاه پرستاری ایران

 ۴- حذف رهبران با تجربه جنبش پرستاری از صحنه های انتخابات صنفی.

 ۵- وجود مناسبات اداری بيمار و توفق تمکین لاقید و شرط به شایسته سالاری

 برغم موانع هشت گانه فوق، پرسش اين است که بر بستر کدام مشخصه های عينی مبارزات صنفی بطور مستمر به اشکال گوناگون ادامه می يابد؛آيا موارد زير نقش تعيين کننده در به ثمر نشستن اعتراضات پرستاران ايران دارند يا خير؟

الف - اعتراضات قانونی، تاکيد به روش های مسالمت آميز و دوری گزيدن از رادیکالسیم.

ب – سازماندهی اعتراضات صنفی برای تحقق مطالبات و همچنين تلاش و کوشش برای بی اثر کردن فتنه های دلالان خودی و انتخاب نمايندگان واقعی پرستاران برای شورای عالی ومذاکره با کارفرمايان يا حتی مذاکره با سایر ارکان دولتی... 

د – سازماندهی حرکتها واعتراضات و تلاش جهت جلوگيری از مبارزات تهاجمی برای افزايش دستمزد و يا طرح مطالبات حداقلی. 

ح - اعتراض به قوانين نابرابر در حوزه درمان و بکارگیری. نیروی حرفه ای پرستاری به صورت استخدامی.

ط - ایجاد ارتباط و همکاری با سایر نهادهای دولتی و اجتماعی به غیر از وزارت بهداشت

حال اگر بتوان موانع هشت گانه در مقابل پرستاری ايران را که در بالا بدانها اشاره کرديم به اضافه مشخصه های عينی همه جانبه قراردادهای موقت ( شرکتی) در اکثر بخش های دولتی ضربه جبران ناپذيری به نيروی پرستاری ايران وارد کرده اند.

. شايد بتوان گفت که اعتراضات پراکنده صنفی قدرت واقعی جنبش پرستاری ايران را نه تنها نشان نمی دهد بلکه باعث می شود که راهبردهای کلان تاثیرگذاری واقعی خود را از دست بدهند

نصیری ۲/۷/۹۴

ارومیه. .