پايگاه خبری پرستاران عدالت خواه ایران

سودای ابزورد( پوچ) ریاست :

یادداشت امروز:

چندیست که اذهان پرستاران با انتخابات صنفی خود در سطوح هیات مدیره ها و شورایعالی درگیر شده است ، انتخاباتی که در بستر ۱۵ ماه اعتراض و مطالبه خواهی برای عدالت که با نمایش ایند و روند افراد مختلف در صحنه نمایش انتخابات همراه بوده است. 

گاهی شعارها و فیگورهای انتخاباتی این افراد که زمانی عدالتخواه و زمانی مستقل ، قانونمدار و معتدل می شوند ، چندان ابزورد و پوچ می شود که ناخوداگاه مرا بیاد تراژدی _کمدی های شکسپیر و چاپلین و اسلپ استیک می اندازد.

دستان الوده بعضی افراد که در طول ۱۲ سال مدیریت خود بر سازمان صنفی پرستاران جز محافظه کاری ، و معاملات سودجویانه بدعت نو و مفیدی دیگری در این صنف ننهاده اند، مرا بیاد دستان الوده و خونین بانو‌ مکبث می اندازد در تراژدی _ کمدی « مکبث » شکسپیر .‌

در این میان افرادی هم پیدا می شوند با نگرانی از تضعیف ساختار بوروکراتیک سازمان نظام پرستاری کشور ، سعی دارند با استفاده از همین مکبث هایی که به اعتماد ولی منعمتان خویش بیراه رفته اندو خیانت کرده اند ، دوباره این سازمان را احیا کنند . ودر این راه نام خود را « مستقل» و یا « اعتدالگرا» و‌روش طی طریقشان را اتحاد تبلیغ می کنند.

اما سوال مهمی در اینجا وجود دارد اینست که این افراد چه برنامه ای برای خود این سازمان دارند ؟ چون انچه مهم است برنامه است ؛ حال این برنامه می تواند اقتدار گرایانه و‌یا عدالتخواهانه باشد، تند باشد یا کند.

سوال من درباره سیاست گذاری ( policy) است ، دغدغه ای که دوستان با مانع شدن برای نقد گذشته و کارنامه ۱۲ سال روند سازمان ، مانع مطرح شدنش می شوند. انها علاقه دارند به سیاست ( politics) بپردازند ، سیاست نه به ان معنایی که در ذهن من و شماست بلکه بمعنای پرداختن به ساختار قدرت .

بیینید جوهر دولتها و سازمانها قدرت است .قدرت هم باید جمع شود . در واقع بوروکراسی ظرف قدرت است . شما شنیده اید اقتصاددانان می گویند اگر ثروت انباشته نشود، ان چیزی که توزیع می شود جز فقرنخواهد بود. یعنی در شرایطی که ثروت انباشته وجود ندارد « عدالت » می شود توزیع فقر‌ . 

حال این دوستان می گویند اگر قدرت انباشته نشود توزیع ان به هرج و مرج می انجامد. واین حرف درستی است ولی انها یک سخن را نمی گویند ، این انباشت و‌تمرکز قدرت در سازمان نظام پرستاری کشور باید دموکراتیک باشد ، یعنی در پس انتخاباتی ازاد و شفاف ، بدون رد صلاحیت و تعلیق و تعویق زمان انتخابات و یا تطمیع و تحمیق افراد، این انباشت قدرت صورت گیرد.ودر حقیقت تک تک پرستاران در جوف ساختار سازمانی نظام پرستاری جای داشته باشند .و پرستاران در حقیقت این افراد را در راس این نظام توزیع قدرت می گمارند ، را با علم کامل به برنامه ها و کارنامه هایشان انتخاب کرده باشند و‌این افراد هم بر اساس قرار دادی عمومی و میثاقی عملی پایبند خواسته های افراد باشند.

از نظر من تاکید ابزورد گونه به اقتدار گرایی سازمانی ، بدون اطمینان از نقش تاثیر گذار پرستاران بر سرنوشت سازمان و سازوکار مناسب برای این حرف شنوی بی معناست . وقتی سازمانی قدرت اجرایی ندارد ، پرداختن به مفهوم اقتدار سازمانی و تمرکز قدرت « لویاتانی » را می سازد که هیولایی سخت مهیب و اسیب زاست .

دادخواه .....

۲۹ شهریور ماه ۱۳۹۴

استانه اشرفیه